“We zijn helemaal klaar, alleen de plinten moeten nog!” En we weten allemaal hoe het daar vaak mee gaat. De plint als sluitpost, komt nog wel, en anders niet, ook goed, who cares?

Maatschappelijke plint

Als het gaat om inclusieve wijken, dan is de plint (de onderste verdieping van een gebouw) juist de verbindende schakel. En beslist geen sluitpost. Daar is iedereen zich van bewust. En toch, het krijgt te weinig aandacht. Niet terecht, wel begrijpelijk. 
Want ja, het ís lastig. Het fenomeen maatschappelijke plint is nog vrij nieuw en onbekend. En ongrijpbaar; abstract. Want bij community building gaat het niet over stenen, maar over mensen.

Een lange adem

‘Inclusief’ en ‘naar elkaar omzien’. Het klinkt zo mooi; haast vanzelfsprekend. Maar het is makkelijker opgeschreven dan gedaan. Er komen belangen samen, én in het gedrang. Het heeft een lange adem nodig. Het is moeilijk stuurbaar, of af te dwingen. Het is passen en meten, met juridische kadering, business cases. Wie is verantwoordelijk, wie neemt de lead?

Twee kanten bij elkaar komen

Dit is een exploitatie vraagstuk waar twee kanten bij elkaar moeten komen. Het kost wat, maar het levert ook wat op. Bij het WijkPaleis in Delfshaven zijn ze bezig om wetenschappelijk onderbouwd te berekenen wat de maatschappelijke waarde is van wat ze doen, uitgedrukt in geld. 
En voor wat betreft de kostenkant en het eigenaarschap, daar zijn ook verschillende creatieve vormen in denkbaar. Zo is bij het WijkPaleis de financiering gerealiseerd door obligaties uit te geven aan wijkbewoners. En door een verdieping te verhuren kan de maatschappelijke bestemming in stand worden gehouden, zonder afhankelijkheid van een vergunning door de gemeente. 
Klotst het geld over de (maatschappelijke) plinten? Nee, ze kosten geld. Maar het levert ook veel op. Hoeveel? Hoeveel wil je?